Heb jij ook wel eens dat je eventjes stevig op een pauzeknop wilt drukken omdat alles zo ingewikkeld, eng of vermoeiend is in het dagelijks leven? Daar gaat dit boekfragment over...
Fragment uit hoofdstuk 1
'Het gordijn voor het raam had dezelfde kleur geel. Ik staarde er vanuit bed naar en keek hoe de stof zachtjes door de wind bewoog. Door een klein kiertje boven het raam kon er net genoeg naar binnen waaien om het te laten opbollen. Het gordijn leek dan net een zeil van een schip op zee. Het langzaam wiegen van mijn huisje deed me daar ook aan denken. Als ik me zo rot voelde, hielp het om naar die golvende gele stof te kijken. Ik vouwde dan een rand van het dekbed dubbel alsof het een verrekijker was en zo keek ik er met één oog door en zag de wereld op afstand. Even alleen maar toeschouwer zijn, dat had ik op dat moment nodig.'
Wandel je mee?
We hebben dat allemaal wel eens, toch? Dat de dingen ingewikkeld zijn en dat je gewoon eventjes alleen maar een toeschouwer wilt zijn. Laat anderen het maar oplossen, denkt je dan misschien. Ik weet het even niet meer. Ik kijk wel toe hoe het zich verder ontwikkeld. Ik wacht wel af of het vanzelf overwaait, ik heb er de kracht niet meer voor...
En natuurlijk is dat niet erg, het is zelfs heel gezond om af en toe even afstand te nemen van de dingen en dingen op z'n beloop te laten. Behalve als het een tweede natuur wordt. Als je merkt dat je lastige dingen meestal op die manier benadert. Of dat je ze dus eigenlijk helemaal niet benadert, maar stil blijft staan om te kijken hoe dingen zijn zoals ze zijn terwijl je er niet gelukkig van wordt. Uit angst, gewoonte of iets anders.
Maar als jouw leven dan met je verder vaart over een woelige zee - net als bij dat schip met die opbollende zeilen uit het fragment - zou je dan niet toch liever het roer zelf in weer in handen willen nemen? Natuurlijk mag je hulp vragen aan andere schippers en ook genoeg pauzes nemen bij gezellige kades. Maar wie weet wat er op je wacht als jij opstaat, een richting kiest en zelf bepaalt welke koers de beste is. Je zou zo maar een nog niet eerder ontdekt eiland kunnen vinden met een schat speciaal voor jou...
Muziek tijdens je wandeling?
Bij elk hoofdstuk in het boek heb ik een bijpassend liedje gevonden. Het brengt mij in de sfeer van het hoofdstuk of zegt iets over het thema waar het op dat moment in het verhaal om draait.
Bij hoofdstuk 1 viel mijn keus op Little girl blue van Janis Joplin. De eenzaamheid die je kunt voelen als je even (of lang) niet weet hoe je het nou allemaal moet aanpakken in je leven, komt direct bij me binnen als ik naar dit lied luister. Maar als je goed luistert naar de laatste regels, is het ook heel troostend en hoopvol. We zijn namelijk nooit de enigen met die gevoelens.
Wandel (of vaar) je volgende week weer mee met het volgende boekfragment?
Reactie plaatsen
Reacties