Woorden

Fragment uit hoofdstuk 2

'Haar woorden deden iets met me. Het voelde raar en wiebelig. Er zat opeens geen warm broodje, maar een dikke knoop in mijn buik, en mijn ogen prikten. Ik wilde dat ze wegging en nooit meer terugkwam. Dat wiebelige, rare gevoel moest weg, nu meteen! Maar toch wilde ik meer horen, mijn nieuwsgierigheid was er nog steeds. Ik wist niet wat ik moest doen, alles buitelde over elkaar heen.’

Wandel je mee?

Soms doen woorden van een ander veel met je. De ene keer merk je dat al terwijl ze uitgesproken worden, en soms pas als je weer met iets heel anders bezig bent.
We kunnen best wel eens laconiek denken over wat er gezegd en gehoord wordt. Want het zijn toch maar woorden? Maar wat we tegen elkaar zeggen heeft invloed. Heel veel soms.
Natuurlijk hoeven we ons daar niet elk moment van bewust te zijn, dat zou echt vermoeiend en irritant worden. Maar hoe de woorden die iemand tegen ons zegt - en daarbij natuurlijk ook hoe iemand naar ons kijkt, de lichaamshouding, de manier van spreken en de hele situatie daaromheen - bij ons binnenkomen is toch een wandeling over een bospaadje waard, vond ik.

Wat is de weg die woorden afleggen? Ja, fysiek gaan er trillingen vanuit de mond van iemand - via de lucht - jouw oor in en door de bijbehorende zenuwen naar een hersengebiedje die daar weer iets interessants mee doet. Excuses aan de neurologen, psychiaters en andere specialisten onder de lezers, als ik wat kort door de bocht ga!
Maar dat fysieke stuk bedoel ik in dit geval niet. Wat is de psychologische weg van woorden? Waarom kan je door een enkel woord soms meteen op de kast zitten, heel aandachtig worden of het juist uitgillen van het lachen? En daarnaast gaan heel veel goedbedoelde woorden natuurlijk ook gewoon het ene oor in en het andere weer uit, zonder dat het ons raakt.

Ik stel me het hele gesprekssysteem tussen twee mensen voor als een soort flipperkast waar je niet in kunt kijken. Iemand schiet een balletje af (zegt iets) en dat balletje rolt een bepaalde route door de flipperkast (gevoelsleven) van de ander. De bellen, lichtjes, of poortjes die in de flipperkast zitten, dat ziet degene die het balletje afschiet niet. De spreker ziet het niet als er ergens (door leuke of minder leuke eerdere ervaringen, vermoeidheid of bepaalde prikkels) iets geraakt wordt. Degene die tegen je gesproken heeft ziet alleen de score (reactie) die uiteindelijk op het display verschijnt.

Er gebeurt veel onderwater als iemand iets tegen je zegt. Als jij je daar op dat moment bewust van bent, kun je daar iets mee. Je reactie verklaren aan de ander bijvoorbeeld. ‘Toen jij over de kerst begon, moest ik opeens aan mijn oma denken die er nu niet meer bij zal zijn. En toen deed ik kort af tegen je, want ik wilde daar helemaal niet aan denken…’ Die ondertiteling over wat er in jouw flipperkast geraakt is, helpt de ander enorm. En dan voorkom je misschien een enorme flipperkast-battle.

Maar de realiteit is dat we het vaak zelf ook niet door hebben. We weten vaak helemaal niet wat er in ons binnenste speelt, die buitenwereld slokt zoveel tijd een aandacht op! En zeker ook in december.
Maar nieuwsgierig zijn naar onze eigen flipperkast levert wel veel op, vind ik. Want flipperkasten zijn veel leuker als je er zelf af en toe inkijkt en alle kleuren en lampjes ziet, en alle balletjes ziet rollen! Want uiteindelijk gaat het niet over (flipperkast)scores, maar over inhoud, toch?

Muziek tijdens je wandeling?

Bij elk hoofdstuk in het boek heb ik een bijpassend liedje gevonden. Het brengt mij in de sfeer van het hoofdstuk of zegt iets over het thema waar het op dat moment in het verhaal om draait.

Bij hoofdstuk 2 viel mijn keus op Back for good in de uitvoering van de musicalfilm 'Greatest days'. Wat doen de woorden van dit liedje met jou? Raakt het iets in je eigen flipperkast of doet het niet veel? Alles is goed.

Wandel je volgende week weer mee met het volgende boekfragment?